طراحی مجتمع مسکونی با رویکرد ارتقای امنیت اجتماعی (نمونه موردی تبریز)

طراحی مجتمع های مسکونی مهمترین عرصه در فضای معماری است که بخش اعظم زیست انسانی در آن سپری می شود. به نظر می رسد که پایین بودن کیفیات کالبدی-فضایی مناطق مسکونی ، باعث به وجود آمدن مشکلات و آسیب های عدیده ای از جمله آسیب های اجتماعی و رفتار آنومیک و ایجاد استرس در این نواحی شده است .با توجه به امنیت این فضاها و پارامتر های کیفی مربوط به آن،ایجاد امنیت محیطی در مجتمع های مسکونی از ضروریات و نیازهای اصلی انسان می باشد.این پژوهش با هدف شناسایی مولفه های ایجاد امنیت در طراحی معماری به معرفی ابعاد مختلف امنیت و راهکارهای اصلی و قابل اجرا در طراحی به منظور ارتقای این حس در مجتمع های مسکونی پرداخته و به بررسی ارتباط برخی از فاکتورهای فضایی و کالبدی با کاهش آسیب های اجتماعی و آنومی در این مناطق می پردازد. بررسی های مقدماتی و مطالعات نظری به ساختن فرضیه ی "همزمانی و هم مکانی انواع آلودگی های کالبدی-فضایی با آلودگی رفتاری"انجامید. براین اساس شاخص های کالبدی-فضایی موثراستنتاج وسپس فهرست چک لیست نحوهانجام مشاهده های میدانی وبرداشت اطلاعات تهیه گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از برنامه lisrelوspss استفاده شده است.در بخش مطالعه موردی بااستفاده توأمان روش های مشاهده مستقیم وغیرمستقیم ،چند نمونه از مجتمع های مسکونی مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه فرضیه متغیر ها اولویت 68 درصد دارای سطح معنی داری کنترل طبیعی دسترسی ها 1 54 درصد دارای سطح معنی داری تقویت قلمرو 2 - پایین تر از سطح معنی داری نظارت طبیعی 3 - پایین تر از سطح معنی داری نگهداری و فعالیت پشتیبانی 4